لبخند الکی بزن تا دنیا بهت پوزخند بزنه

گاهی حرفها هم جا خالی می کنند. حس ها می مانند، بدجوری هم می مانند. اما انگار کلمه ها قالب تنشان نمی شوند. یادم هست یکبار قبلا در موردش نوشتم. یا شاید هم دیگر خسته شده ایم از ساختن این همه عبارت که معنی ها را در ما بیدار کنند. بگذار گاهی هم معنی ها بخوابند. بیدار که می شوند، سر و صدا می کنند. چند روز پیش مطلبی خواندم در مورد پذیرش احساس. به فکرم فرو برد. و به نظرم خیلی راه حل منطقی ای آمد. وقتی حالت بد است، قبول کن که حالت بد است. برو و تمام کارهای روزمره ات را با همین حال انجام بده. جلد خوشحالی بر تن غم نمی نشیند. کی گفته بخند تا دنیا بروت بخنده؟
یا وقتی حالت بد است چه اصراری داری خودت را بزور شاد کنی؟ تا شب سر کن. وقت بگذران. بیفت گوشه ای و لم بده. شعر بخوان. فیلم ببین. بزن زیر آواز. ولی سعی نکن بخندی.

گاهی فکر می کنم اگر وبلاگ را با اسم خودم نساخته بودم، چقدر راحتتر می شد حرف بزنم. ولی بعد یادم می افتد هیچ لذتی بالاتر از حرف زدن با اسم خودت نیست. و به قول ترانه علیدوستی که خیلی وقت ها حرف های خیلی قشنگی می زند، اسم و فامیل آدم جزو اولین حقوق انسانی اوست.

دلیل پست قبلی که گذاشتم و زود برداشتم، این بود که احساس کردم هنوز با سیلی صورت را سرخ نگه داشتن خیلی با عزت تر است تا ناله کردن.

یک لنگه از دمپایی زرد حمام مستر را با یک لنگه دمپایی قرمز حمام اصلی خانه عوض کردم. ترکیب قشنگی نشد. مادرم غر زد. کوتاه نیامدم. گاهی اینطور احمق بازی در زندگی لازم است. حتی اگر اهالی خانه در دهه ی پنجاه و شصت زندگیشان باشند.

نهایتا ماه رمضان را با اینکه خیلی دوستش دارم، ولی دیگر گندش را در آورده انقدر روزهایش طولانی ست. این عرب ها هم اگر کمی عقل داشتند سالهایشان را 365 روزه می کردند و انقدر به گردش ماه نمی چسبیدند. که هر سال ماه هایشان در فصلی دیگر نیفتد. البته ما که شانس نداریم. یک دفعه می دیدی رمضان کلا می افتاد مرداد!!!

گرسنه نباشید...

پی نوشت به مخاطبی که حتی یک بار هم وبلاگ منو نخونده، آدرسش رو هم بلد نیست: آدما خیلی راحت از دستت ناراحت می شن. پس به خاطر همینه که اینهمه آدم تو زندگی ازم متنفرن. ومن این تنفر رو راحت حس می کنم.