زمین

مادرش را گم کرده انگار

هراسان دور خود می گردد

پلک بر هم می زند

و اشکهاش

می پاشد بر دستمال سرمه ای آسمان

باد ها گریزان

جیغ کشان گلها

در ناقوس مرگ پاییز از سوراخ پنجره ها

***

پشت دیوار

بزرگتر از عدم

هنوز ما

در بی هوایی این حوالی

دم کشیده در بازدم یکدیگر

بافته می شود از نفسمان پیچیده در هم

طناب دار دغدغه ها

برگ می شویم

افتاده از درخت

حلوا در دهان خاطره ها

عکس یادگاری

با روبان تسلیت

کنج دیوار


پی نوشت: قرار نبود انقدر منفی بشه ولی شد