بزرگ که بود

تا صبح بیداری. حکایت آسمان نبود و ستاره هاش. یا ماه که چشم نیمه خمارش خمیازه بکشد. چشمهاش بسته، دو دستش قفل پشت سر، نشسته بر پله حیاط، خیالش سر گذاشته بود به گلدان یاسی که نبود. حالا نبود. یا بود، بی خبر. خانه ی عمویی، عمه ای... خانه ی جنوب شهر پدر بزرگ با درخت شاه توت پیر، بدون پدر بزرگ، با باغچه ی خرم و لبه ی دورتادور آجری و گلدان های یاس خجالتی که شب باز بود و روز بسته، و نعلبکی های سفید پر آب پر یاس. که میدادند دستش وقتی هنوز بزرگ بود. تا بو کند. می نشست پای گلدانها تا ببیند باز شدنشان را. تا بگوید خجالت ندارد باز شدن گل های سپید زیبا. کسی جز من که نیست. و نفهمیده بود مثل هیچوقت که نفهمید فریب خورده. مست که می شد از بوی غنچه ها خوابش می برد. بغلش می کردند میبردند تو. و گل ها می خندیدند یا نه، نمی دانم. تا صبح باز می شدند ولی. بیدار که نه تحقیر می شد صبح. و گلهای نعلبکی هم پژمرده بودند. می ماند تا شب که دوباره پای گلدان هفت پادشاه ببیند.

حالا نه پدربزرگی بود نه خانه ای. گلدان یاس هم خانه ی عمویی عمه ای... یکبار سراغ گرفت. گفتند خوب است. خواسته بود و قول گرفته بود و قول داده بودند. نه قولی دید و نه یاسی. حالا با چشمان بسته و دستان قفل شده پشت سر روی پله ای که مال پدربزرگ نبود فکر می کرد هنوز یاس ها شب ها بزرگ ها را خواب می کنند؟ هنوز کسی گلهایشان را می چیند بریزد در یک نعلبکی سفید بدهد دست بزرگی تا بو کند؟ هنوز گلها بیدار که می شوند به اسیر خوابشان می خندند؟
کاش یاس های پدربزرگ مرا که ببینند زیر لب بخندند، اشاره کنند به هم که یادت هست؟!